Τρίτη 12 Αυγούστου 2025

1599. Έξι Δώδεκα Αυγούστου στον «Ολίγιστο» (και όχι μόνο)


Ιδιαίτερη μέρα, για εμένα, η δωδεκάτη Αυγούστου. Είναι που την ημέρα αυτή συνέβησαν γεγονότα δύο. Αυτά που αναφέρω στην εγγραφή «Σαν Σήμερα», της Τετάρτης, 12 Αυγούστου 2020, που θα πιο κάτω διαβάσετε.
 
Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν, παραθέτω έξι εγγραφές που ανέβασα, στον oligistos, με ημερομηνία 12/8:
 
Τετάρτη, 12 Αυγούστου 2009

Η απόσταση των κέντρων των κόσμων μας είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των μηκών των ακτινών εντός των οποίων μας επιτρέπεται να κινηθούμε.
 
Τρίτη, 12 Αυγούστου 2014 
 

Το τραγούδι
Αυτό
Φτερούγισε
Στο μυαλό μου:


Τετάρτη, 12 Αυγούστου 2015
 

Τόσο απλή
Η ευτυχία
Που προσπερνάμε

Δευτέρα, 12 Αυγούστου 2019  
 
 

 Τετάρτη, 12 Αυγούστου 2020



Παρασκευή, 12 Αυγούστου 2022   
 


Και μιας και το ξεκίνησα ανέτρεξα και στο χειρόγραφο, και ήδη ψηφιοποιμένο, ημερολόγιό μου και παραθέτω δύο σχετικές εγγραφές. Την πρώτη ολόκληρη και τη δεύτερη αποσπασματικά.
 
55. 12/08/80 - [0448] <> Τετράδιο 05, Σελίδα 065

Σε λίγο θα φύγω για την Κόρθος με τον Μάκη. Είναι Τρίτη, 12 Αυγούστου, αρχή της θητείας μου. Αντιμετωπίζω το γεγονός πανψύχραιμα. Το μόνο άσχημο είναι ότι ο πατέρας μου λείπει στην Κρήτη και η μητέρα μου θα μείνει μόνη της αρκετές μέρες. Η καημενούλα, στεναχωριέται πολύ. Περισσότερα νέα μου με την πρώτη άδεια. . .
 
56. 14/09/80 - [0449] <> Τετράδιο 05, Σελίδα 066
 
Στρατιώτης ΥΕΑ
Κ        Ν
1ον Τάγμα 2ος Λόχος
2η Διμοιρία
ΑΣΜ 101/. . . . . /. .
 
  Έτσι η ζωή μου από τις 12 Αυγούστου. Και τι να πρωτογράψω; Κούραση, ταλαιπωρία, κούραση. Μα κρατώ καλά, κρατώ γερά. Μονάχα να έχω την υγεία μου. Είναι δύσκολο πολύ να είσαι στρατιώτης και άρρωστος. Όπως συνέβηκε με μένα δύο-τρεις φορές και την έβγαλα, πάντως, παλικαρίσια.
 
. . .
 
    Έχω προσαρμοστεί πολύ καλά και δεν δίνω δυάρα για τίποτα. Φροντίζω να είμαι τυπικός και άλλο τίποτα. Και έτσι τα χέρια μου έχουν χαλάσει και χοντροπετσιάσει από τις αγγαρείες (σκουπίδια, μα-γειρεία, εστιατόρια κ.λ.π.) και τις αποψιλώσεις. Ας έχει.
 
       Την τελευταία νύχτα στο σπίτι μου, καθώς και την πρώτη στο στρατόπεδο, ονειρεύτηκα ότι βρισκόμουν ιπτάμενος πάνω από το σπίτι της Φ. και προσπαθούσα να την δω. Άλλη μια φορά την ονειρεύτηκα ντυμένη στρατιώτη, με τα ξανθά της μαλλιά να ξεχειλίζουν απ’ το κράνος, να ανεβαίνει κάτι σκάλες. Σε λίγο θα της τηλεφωνήσω για τα περίφημα εκείνα χαρτιά μου που εξακολουθεί να κρατά [0445].

. . .

 
Τον Αύγουστο όμως συνέβη και κάτι άλλο εξαιρετικά σημαντικό για ’μένα. Προσλήφθηκα στη (μαμά) ΔΕΗ στην οποία παρέμεινα μέχρι την συνταξιοδότησή μου, την Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2019.
 
Αντιγράφω, από το χειρόγραφο ημερολόγιό μου και πάλι:
 
 
Υπόγραψα την σύμβαση με την ΔΕΗ. Χθες, 10 του Αύγουστου ’83 ημέρα Τετάρτη. Έκτακτος, λοιπόν, για ένα χρόνο με βασικό μισθό 25.022 Δρχ.. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι τα χρήματα που θα πάρω από τον πατέρα μου για την εγκατάστασή μου στην Πτολεμαΐδα ή την Κοζάνη θα είναι τα τελευταία.
 
        Αύριο επέτειος. Δύο χρόνια από τότε που πρωτοαντίκρισα την Ε. (12 Αυγούστου 1981 [0490]). Γίνηκαν πολλά. Την αγαπάω, θα γίνει γυναίκα μου και μητέρα των παιδιών μας. Οι θεοί να δώσουν να είμαστε αγαπημένοι και συνετοί μήπως και μπορέσουμε και ξεφύγουμε.
 
        Συλλογίζομαι και θέλω να σου γράψω πολλά μα τούτες οι μέρες με την νευρικότητα της επικείμενης αναχώρησής μου δεν είναι οι κατάλληλες. Γεια σου. . .
 
 
Σου έγραψα για τελευταία φορά, προτού αναχωρήσω για τον ΑΗΣ Καρδιάς, στις 11 Αυγούστου. Σήμερα έχουμε 28 του ίδιου μήνα και φυσικά του ίδιου χρόνου. Έφτασα εδώ, στην Αθήνα, προχθές, Παρασκευή, γύρω στις 11 και μισή. Κατεβήκαμε 3 αυτοκίνητα με 7 συναδέλφους. Το ταξίδι ήταν εφτάωρο, με μία στάση στα Καμένα Βούρλα, και άνετο.
 
Δεν μπορώ, όμως, να πω το ίδιο και γι' αυτό του τον παγεμού μου. Ξεκινήσαμε με τον Γ. τον Κ. από τις 9 το πρωί περίπου (για την ακρίβεια 9 και 15) της 15ης Αυγούστου (ημέρα Δευτέρα) και καταλήξαμε στην Κοζάνη στις 10 και 30΄ το βράδυ (!) αφού πρώτα περάσαμε από Θεσσαλονίκη για να αφήσει ο Γ. μια έγχρωμη τηλεόραση που είχε αγοράσει.
 
Στο εργοστάσιο αφού “ντυθήκαμε” κανονικά (φόρμες, άρβυλα, τζάκετ, κράνος, φακός) άρχισε η “ενημέρωση” μας. Πρέπει να γνωρίσουμε, το συντομότερο δυνατό, όσο πιο καλά γίνεται την εγκατάσταση ώστε να αρχίσουμε την “βάρδια” μας. Βάρδια σαν ΜΥΣ (Μηχανικοί Υπηρεσίας Σταθμού) στην Αίθουσα Ελέγχου του Σταθμού. Υπάρχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πραγματικά το θέλω να ενημερωθώ όσο γίνεται καλύτερα.
 
Προς το παρόν μένουμε σχεδόν όλοι στον Ξενώνα του εργοστασίου. Περιμένουμε να μάθουμε σε ποιο εργοστάσιο (ΑΗΣ Καρδιάς, Πτολεμαΐδας ή Αγίου Δημητρίου) θα τοποθετηθούμε ώστε να νοικιάσουμε σπίτι στην Κοζάνη ή την Πτολεμαΐδα. Χωρίς, φυσικά, να αποκλείεται εντελώς η περίπτωση να μας δοθεί κατάλυμα και στον οικισμό της Πτολεμαΐδας.
 
. . .
 
Να είσαστε Καλά!
 
Ένα κλικ μακριά η Χάρις Αλεξίου στο τραγούδι «Θα Πάθεις Έρωτα», των Θάνου Μικρούτσικου, Λίνας Νικολακοπούλου:


12/08/2025


Πέμπτη 7 Αυγούστου 2025

1598. Ανθολογία Παγκοσμίου Ποιήσεως, 2500 Π.Χ. - 1960


Στο παρόν ημερολόγιο και στην εγγραφή:
 
 
της Δευτέρας, 19 Φεβρουαρίου 2018, είχα την ευκαιρία να αναφερθώ στον τόμο «Ανθολογία Παγκοσμίου Ποιήσεως 2500 Π.Χ. – 1960», της σειράς «Νέα Βιβλιοθήκη Φέξη», σε επιμέλεια του Άρη Δικταίου. και να αναρτήσω και έντεκα (11) από τα ποιήματα που περιλαμβάνει.
 
Θα συνεχίσω σήμερα με επτά ακόμα ποιήματα της εν λόγω ανθολογίας τα οποία, βεβαίως, είναι από αυτά που μου άρεσαν (δίχως να ισχυρίζομαι πως προσεκτικά διάβασα τις εξακόσιες ογδόντα οκτώ (688) σελίδες της Ανθολογίας).


Ομολογώ, και με αυτή την ευκαιρία, πώς δεν διατηρώ και την καλύτερη των σχέσεων με την Ποίηση, η ανάγνωση της οποίας με δυσκολεύει και με φέρνει αντιμέτωπο με τον ορθολογιστή εαυτό μου και τα διάφορα, με τις λέξεις και την έκφραση, κωλύματά του.

Επιπλέον σκανάρισα κάλυμμα και εξώφυλλα του τόμου, τα αφτιά του καλύμματος καθώς και ένα  ταχυδρομικό δελτάριο, προς τον εκδοτικό οίκο «Φέξη» και ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που βρήκα μέσα στον τόμο. Τα που σκανάρισα τα έχω σκορπίσει στην παρούσα εγγραφή.
 
Ας ξεκινήσουμε όμως!
 

ΚΙΝΑ

ΜΙΚΡΗ ΓΙΟΡΤΗ

 
Παίρνω μισό μπουκάλι κρασί, στ’ άνθη
να το πιω ανάμεσα. Πίνω μονάχος
δίχως κανένα φίλο. Την κούπα μου, όπως
σηκώνω, προσκαλώ τη φωτεινή σελήνη.
Κι είμαστε τρεις, μαζί με τη σκιά μου.
 
Αν κ’ η σελήνη δεν ξέρει να πίνει
κ’ η σκιά μου να μ’ ακολουθεί μονάχα
ξέρει, συντρόφους της στιγμής τους κάνω.
 
Η χαρά μας περαστική ως η άνοιξη είναι.
 
Τραγουδώ κ’ η σελήνη πάει και πάει, κ’ η σκιά μου
χειρονομεί την ώρα που χορεύω. Αλλά 
τον καλό συμπότη η ορθοφροσύνη κάνει.
Μόλις αρχίσει να γυρίζει το κεφάλι,
ώρα είναι να χωρίσουν πια οι συνδαιτυμώνες.
 
Η σελήνη στο σπίτι μου με συνοδεύει
κ’ η σκιά μου μ’ ακολουθεί σαν πιστή φίλη.
 
Το προσεχές ραντεβού μας στον ουράνιον όχτο.
 
ΕΡΩΤΙΚΗ ΘΛΙΨΗ
 
Όταν ήσουν κοντά μου, γιόμιζα λουλούδια το σπίτι
Τώρα που λείπεις το κρεβάτι μου είναι έρημο, και πάνω
στο κρεβάτι είναι τυλιγμένη η κεντητή κουβέρτα.
Ο ύπνος δεν έρχεται να μου σφαλήσει τα μάτια.
Τρία χρόνια λείπεις και τ’ άρωμά σου με κυνηγά ακόμα
πλανιέται γύρω μου, με πιέζει: πού είσαι αγαπημένη; 
Στενάζω, κι απ’ τα κλαδιά κιτρινισμένα πέφτουνε τα φύλλα,
κλαίω, κ’ η λευκή δροσιά στο γρασίδι το χλοερό σπιθίζει.


ΑΓΓΛΙΑ
 
Lyke  as a huntsman. . .
 
Έτσι, σαν κυνηγός, που απ’ το κυνήγι
κουράστηκε, θωρώντας να ’χει φύγει
μακριά τ’ αγρίμι, και κάθεται σ’ έναν
ίσκιο, πλάι σε σκυλιά λαχανιασμένα,
όμοια, αφού την κυνήγησα του κακού
κι άφησα το κυνήγι κουρασμένος,
ξαναγύρισεν η όμορφη λαφίνα
στο ρυάκι το πλαϊνό να ξεδιψάσει.
Τότε, πιο μαλακά κοιτάζοντάς με,
στάθηκε εκεί χωρίς να με φοβάται∙
μισότρεμε ως την άγγιξα μονάχα,
και την έδεσα με τη θέλησή της.
Παράξενο, ένα ζώο τόσο άγριο, αλήθεια,
τόσο εύκολα ν’ αφήσει να το πιάσουν.
 
ΙΑΠΩΝΙΑ
 
 
Αν η καρδιά σου
μένει πιστή στο δρόμο
του Καλού, δίχως
να προσεύχεσαι θα ’χεις
των θεών την προστασία.



ΚΟΡΕΑ
 
ΣΥΜΠΟΤΙΚΟ
 
Ας πιούμε μια κούπα. Ας πιούμε άλλη μια κούπα
κι ας μετρήσουμε τις κούπες με κομμένα λουλούδια.
Σαν θα ’μαστε σε λευκές λεύκες ανάμεσα θαμμένοι
κάτω απ’ τις κόκκινες αχτίνες του ήλιου που θα δύει
κάτω απ’ το φως το κατάλευκό της πελιδνής σελήνης, 
και θα βρέχει απαλά ή θα χιονίζει με χοντρές νιφάδες,
ή όταν ο άνεμος θα φυσά στους τάφους μας επάνω,
εσέ κ’ εμένα ποιος θα μας προσκαλέσει πια να πιούμε;
 
ΤΟΥΡΚΙΑ
 
ΚΥΡΙΑΚΗ
 
Είναι Kυριακή σήμερα.
Για πρώτη φορά, σήμερα
μ’ αφήσανε να βγω στον ήλιο,
κ’ εγώ
για πρώτη φορά στη ζωή μου
τον ουρανό κοίταξα ακίνητος
απορώντας πώς είναι τόσο μακρυά μου,
πώς είναι τόσο γαλάζιος
πώς είναι τόσον απέραντος.
Κατάχαμα κάθισα
Γιομάτος δέος
και κόλλησα την πλάτη μου στον άσπρο τοίχο.
Δεν υπάρχει ένα πρόβλημα τη στιγμή τούτη
σ’ ό,τι ακαθόριστο είναι να με ρίξει.
Ούτε αγώνας της στιγμή τούτη
μήτε κ’ ελευθερία, ουδέ γυναίκα.
Γη, ήλιος κ’ εγώ:
είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος.


ΙΤΑΛΙΑ
 
ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
 
   Αυλακωμένο μέτωπο, βαθύ
Μάτι, όψη τολμηρή, μαλλί πυρρό
χείλι άλικο παχύ, δόντι λαμπρό,
κι άσπρο, όμορφο λαιμό, στήθος φαρδύ,
   κυρτό κεφάλι. Η φορεσιά μου απλή,
σκέψη πράξη, γοργές, βήμα γοργό.
Ανθρώπινος, πιστός, ειλικρινής:
ενάντια μου όλα, ενάντια τους κ’ εγώ!
   Κάποτε αντρείος στη γλώσσα, και πολλές
φορές στο χέρι. Μελαγχολικός,
συχνά μόνος. Μα πάντοτε σκεφτικός.
   Παινώ, πλούσιος σε κακίες κι αρετές,
το σωστό, μα πάω η καρδιά όπου κλίνει:
μόνο ο Άδης θα μου δώσει τη γαλήνη!
 
Να είσαστε Καλά!
 
Ένα κλικ μακριά η Βίκυ Μοσχολιού στο «Σ’ Έβλεπα Στα Μάτια» [1967], σύνθεση των Δήμου Μούτση, Νίκου Γκάτσου:

07/08/2025

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2025

1597. Ιούλιος 2025: 2121 Λέξεις για το Facebook

 

 
Τρίτη, 1 Ιουλίου 2025
 
Δεν ξέρω τι είμαι, ποιος είμαι, πώς είμαι που πάω. Θέλω να μου επιτρέψουν κάποτε να ξεχάσω να μιλώ. Όχι να κινούμαι. Κάποτε σε κάτι θέλω να γίνω επαγγελματίας. Τον στοχάζομαι τον επαγγελματία έναν που φτάνει το επάγγελμά του στο όριο και τη στιγμή που το λειτουργεί κρατά τα χείλια του σφιγμένα. Επαγγέλλεται με δυο τσακίσματα στις άκρες των χειλιών. Αν έπαιζα κιθάρα φοβάμαι πως δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό να τη σπάσω.
 
Τετάρτη, 2 Ιουλίου 2025
 
Είναι φωτογραφίες παλιές, κυρίως, που μας θυμίζουν τέτοιες διατάξεις (πραγμάτων) που παλιά ξεκούραζαν τη ματιά μας. Στις φωτογραφίες μου, λοιπόν, βλέπω κι εγώ τέτοιες παλιές και αγαπημένες διατάξεις, βιβλίων ή και αντικειμένων, και αναθυμούμαι, και κάποτε νοσταλγώ, και συλλογίζομαι εποχές που πέρασαν και πάνε. . .
 
Πέμπτη, 3 Ιουλίου 2025
 
Ανακάλυψα τρυφερότητα, παράπονο, ενδιαφέρον σε βαθμό υπέρτερο από αυτόν της πρώτης ανάγνωσης τους. Ο χρόνος είχε κάνει το θαύμα του. Μικρές ή και μεγαλύτερες πληγές της τότε σχέσης επουλώθηκαν και έσβησαν. Έμεινε η τρυφερότητα και το ανθρώπινο ενδιαφέρον, η αναπόληση για ό,τι πέρασε και χάθηκε. Από την άλλη διαπίστωσα ότι κάποια σημεία που τότε με είχαν εκνευρίσει εξακολουθούν να με εκνευρίζουν. Το χάρηκα, μιας και ήταν μια μικρή απόδειξη του ότι και τότε σωστά έκρινα και αντέδρασα.  
 
Παρασκευή, 4 Ιουλίου 2025
 
Διάβαζα και ζωντάνευε η εποχή και ο τόπος. Το 1981, το Νέο Καρλόβασι της Σάμου και, φυσικά, η Γλυφάδα των αδειών μου. Πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα που τότε με ζόρισαν και με πίκραναν εμφανιζόντουσαν δίχως αιχμές, δίχως γωνίες. Διάβαζα, αναπολούσα, χαιρόμουνα. Βρήκα ότι σε κάποια σημεία ήμουν απόλυτος και δαγκώθηκα. Η αλαζονεία της νιότης, προφανώς. Το “Σε ένα πράγμα πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Στο να μην είμαστε απόλυτοι!”, σαν στάση ζωής, ήρθε αργότερα.
 
Σάββατο, 5 Ιουλίου 2025
 
Μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει κάποια με το βλέμμα σαρώνοντας και φευγαλέα ειδόντας [την]; Μπορεί! Ο Ν. την Κ. στην οδό Ακαδημίας βαδίζουσα [να χρησιμοποιούμε και καμιά μετοχή που και που]. Την Τετάρτη, 12 Μαΐου, και ενώ βρισκόμουν στο λεωφορείο [208 – Κάτω Ηλιούπολη] από την εργασία μου επιστρέφοντας. Του βαδίσματός της το πως αιχμαλώτισε τη ματιά μου. Την είδα. Την αναγνώρισα. Τόσα χρόνια μετά. Με τα σημάδια της εγκυμοσύνης εμφανή. Με τα μαλλιά κομμένα καρέ. Με μαύρο γυαλί, παντελόνι και τσάντες. Μια υπάλληλος διπλωματική [αμ’ όχι παίζουμε]. Όμως συγκινήθηκα. Ώρα καλή στα βήματά της που την πάνε [όπου, όπως, όσο θέλει].
 
Κυριακή, 6 Ιουλίου 2024
 
Η τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο, μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα. Και ξυπνάς ένα πρωί και κάθεσαι να γράψεις ένα γράψιμο στο ημερολόγιό σου και έχεις, μόλις πριν λίγο, με την Κ. μιλήσει. Αισθάνεσαι, τότε, τον κόσμο να είναι αλλιώς.
 
Δευτέρα, 7 Ιουλίου 2025
 
Εχθές. Βόλτα στους νυχτωμένους της Γλυφάδας δρόμους. Το Sony – Ericsson C905 στην τσέπη πειρασμός. Η λύση. Τα γυνείκελα. Πάλι. Εκεί. Ακίνητα. Υπομονετικά. Κάποτε ακέφαλα. Φωτογράφιση, δίχως φλας, κατά βούληση. Μια συλλογή που μεγαλώνει. Οι γωνίες (φωτογράφισης) και οι περαστικοί. Μπαίνω στον πειρασμό να ανεβάσω γυνείκελων φωτογραφίες και στο Facebook. Ίσως!
 
Τρίτη, 8 Ιουλίου 2025
 
Είμαι τακτικός άνθρωπος τελικά. Όλα σε τάξη, συγκεντρωμένα, ταξινομημένα, προσεκτικά φυλαγμένα. Θυμήθηκα τα νιάτα μου εχθές. Μέσα από τα γράμματα, τα σημειώματα, τις αντιγραφές, τις καρτούλες της. Ανάγευση εποχών, τόπων, καταστάσεων, συμβάντων. Ο γραφικός της χαρακτήρας. Ο υπέροχος γραφικός της χαρακτήρας. Πόσο καιρό είχα να ανοίξω τον κόκκινο αυτό φάκελο;
 
Τετάρτη, 9 Ιουλίου 2025
 
Ο σαρωτής με προκαλούσε. Τα καλά της τεχνολογίας. Σάρωσα αρκετές σελίδες, σημειώματα, καρτούλες, ζωγραφιές. Θα έλεγα δοκιμαστικά. Θέλω να τα έχω συγκεντρωμένα και με άλλο τρόπο. Να τα προστατέψω από τη φθορά του χρόνου. Να τα διαιωνίσω. Το αποτέλεσμα ήταν τέσσερα αρχεία μορφής PDF. Δεν έμεινα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Σωστή ταξινόμηση κατά χρονολογία, και κατά το δυνατό, και, βασικότατο, καλύτερη ομαδοποίηση.

Πέμπτη, 10 Ιουλίου 2025
 
Είμαι ένας άνθρωπος που θέλει το παρελθόν του εύκαιρο. Διαθέσιμο σε πρώτη ζήτηση. Έτσι που να βλέπω την πορεία των σχέσεων. Πώς γεννήθηκαν, πώς έφτασαν στο μέγιστο, πως έσβησαν. Κι αν αυτά τα πώς συνοδεύονται και από τα πότε τους και έχουν και τις λεπτομέρειες τους ακόμα καλύτερα! Με τα τοιαύτα, λοιπόν και όχι μόνο, ασχολήθηκα εχθές και σήμερα και το τραγούδι που ακούγεται χαρισμένο στην Κ.Κ (κι ας μην ανταποκρίθηκε. . .).
 
Παρασκευή, 11 Ιουλίου 2025
 
Μετά άλλαξαν οι εποχές. Στρατιωτική θητεία και εργασία, ετών εννιά, σε επαρχία της Δυτικής Μακεδονίας. Ο μαύρος, πλαστικός και Παριζιάνικος φακός ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι. Κάποια στιγμή χρειάστηκα τη βοήθεια του. Τον ανέσυρα. Με βόλεψε. Συνέχισα να μεγαλώνω. Εμφάνισα μια κομψή πρεσβυωπία. Προμηθεύτηκα τα κατάλληλα γυαλάκια. Δε με συγκίνησαν. Τα έκλεισα σ’ ένα συρτάρι. Τ’ απαρνήθηκα. Μου έμεινε ο μικρός μαύρος Παριζιάνος, βοηθός και παραστάτης. Πάντοτε πρόθυμος και, κυριολεκτικά, του χεριού μου.
 
Σάββατο, 12 Ιουλίου 2025
 
Έγραψα σε μια κάρτα:
 
Κορίτσι
Τώρα βρήκα πάνω στο
γραφείο μου χαραγμένο
“Ε”
και σε θυμήθηκα έντονα
 
1 του Μάη 1980
 
Κυριακή, 13 Ιουλίου 2024
 
Είναι κάποιες μέρες κατά τις οποίες επιτρέπουμε στον εαυτό μας πράγματα. Ιδιαίτερες μέρες. Εχθές. Έψαξα. Βρήκα. Μια διεύθυνση e-mail. Έστειλα μήνυμα. Δεκαπέντε, και περισσότερα, χρόνια μετά την τελευταία φορά που την είδα. Σχεδόν τριάντα από τότε που ήμασταν μαζί. Λιτά “Χρόνια Πολλά”, ένα διαπιστευτήριο σαν συνημμένο. Υπογραφή: αείποτε. Προφανώς, αν το διαβάσει, θα καταλάβει. Το ζήτημα είναι αν θα φτάσει στα χέρια της.

Δευτέρα, 14 Ιουλίου 2025
 
Animula vagula, blandula,
Hospes comesque corporis,
Quoe nunc abibis in loca
Pallidula, rigida, nudula,
nec, ut soles, dabis iocos. . .
 
Τρίτη, 15 Ιουλίου 2025
 
«Άστατη, κολακευμένη ψυχή
ξένη κι ωστόσο αχώριστη απ’ το σώμα
που τώρα αφήνεις στη γη
ωχρότατη, ριγώντας γυμνή
δεν θα παιχνιδίζεις, όπως συνήθιζες. . .»
 
Τετάρτη, 16 Ιουλίου 2025
 
Ο χρόνος όλα τα αλλάζει. Αυτό που σήμερα έχει τεράστια σημασία σε χ έτη μπορεί να είναι μια απλή ανάμνηση ή και να έχει διαγραφεί από τη μνήμη και την καρδιά. Η διατήρηση της μνήμης, η επέκταση της στιγμής, η καταγραφή της ζέουσας πραγματικότητας είναι μερικά από τα πλεονεκτήματα που χαρίζει ο γραπτός λόγος.
 
Πέμπτη, 17 Ιουλίου 2025
 
Κάπου στο Κολωνάκι, μου είπε:
 
“Ξέρεις τι;”
 
“Όχι.”
 
“Είσαι πολύ όμορφος άνθρωπος!”
 
Αισθάνθηκα να μου κολλούν το παράσημο και να με αποστρατεύουν. Την άφησα κάπου στη Σόλωνος. Ένα σφίξιμο του δεξιού μου χεριού στο αριστερό δικό της.
 
Παρασκευή, 18 Ιουλίου 2025
 
Τον χτύπησε η μυρουδιά. Την ενίσχυσε με δυο κοφτές εισπνοές. Ξαφνίστηκε. “Άλλο και τούτο!”, συλλογίστηκε. Ίσως και να έκανε λάθος. Μπορεί να ήταν, μπορεί και να μην ήταν. Είχαν περάσει ήδη 25 – 26 χρόνια. Δεν είχε καμιά σημασία. Σημασία είχε η λέξη που αμέσως καρφώθηκε στο μυαλό του και το ό,τι αυτή έφερε και ξύπνησε. Δεν περίμενε ότι θα είχε συγκρατήσει τη συγκεκριμένη οσμή. Την οσμή που ευθύς ανέβασε στην επιφάνεια τη λέξη “Chloe”. Το άρωμα της.
 
Σάββατο, 19 Ιουλίου 2025
 
Το, άδειο πια, μπουκαλάκι που της είχε ζητήσει και τόσα χρόνια κρατούσε σε μια μεγάλη γαλάζια βαλίτσα. Μια βαλίτσα γεμάτη “Μυστήριο”, “Μάσκα”, “Μασκούλα”, “Μίκυ Μάους” και ένα πλήθος σχολικά βιβλία, λυσάρια και περιοδικά. Με το κουτάκι του σε απόχρωση του ροζ, αν θυμότανε καλά. Κάθε φορά που άνοιγε την βαλίτσα άνοιγε και το κουτάκι. Μύριζε το άρωμα. Μύριζε και θυμόταν. Είχαν πια χωρίσει.
 
Κυριακή, 20 Ιουλίου 2025
 
Ο θάλαμος του ανελκυστήρα κατέβαινε κι αυτός αναθυμόταν. Ιστορίες παλιές, ξεχασμένες. Περιστατικά, γεγονότα, εξόδους, διάλογους. Ένα φόρεμα της. Τους ώμους της γυμνούς. Ένα πουκαμισάκι της. Συναντήσεις επιτυχημένες και αποτυχημένες. Τις πρώτες και μοναδικές κοινές διακοπές τους. Την οικογένεια και τους φίλους της. Αναθυμότανε, σκεφτότανε και εισέπνεε το, τότε, άρωμα, της.
 
Δευτέρα, 21 Ιουλίου 2025
 
Εγώ, ένα μέγεθος αναλλοίωτο, παραμένω στη θέση μου καρτερικός και ενσυνείδητος. Η τηλεφωνική μου συσκευή, ανεβασμένη στο ύψος του τραπεζιού της γκρίζα και σοβαρή, με δυναστεύει. Που και που την πιάνει το ρίγος του κουδουνίσματος. Αμέσως κοιτάζω το ρολόγι μου και κάνω τις υποθέσεις μου ριγώντας ανάλογα. Τελικά αποδεικνύετε ότι το τηλεφώνημα ήταν άλλα άντ’ άλλων και εγώ έχω να ηρεμήσω μια ταραγμένη καρδιά. Η έκρηξη θα αρχίσει από το τηλέφωνο. Κοιτάζω αυτό το αντικείμενο και του ανταποδίδω τη ζημιά βγάζοντάς του τη γλώσσα. Με έχει στο χέρι και το γνωρίζει. Το τηλέφωνο είναι από τα σοβαρότερα πράγματα που έχω δει.
 
Τρίτη, 22 Ιουλίου 2025
 
Απεχθάνομαι να καταργώ προβλήματα όπως απεχθάνομαι να τα προσεγγίζω με τη λύση στο χέρι. Μιλάω για τον εκάστοτε Κ., για τον εκάστοτε Α. και για όλους τους εκάστοτε εκάστοτε. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Όμοια όπως εγώ σαν ένας διαφορετικός εκάστοτε. Και το να αρχίσει κανείς μια συνεχή διαμάχη με τον Α. και τον Κ. υπόσχεται μονάχα λαβύρινθους, παραλογισμούς, αποτελμάτωση και χάσιμο του οπτικού ορίζοντα. Και το χειρότερο; Εξασφαλισμένη δηλητηρίαση της χαράς πάνω στη γέννησή της. Στοχάσου μονάχα τον καιρό που προμετωπίδα σου ήταν η περίφημη “Τραυματική Εμπειρία” και θα καταλάβεις.

Τετάρτη, 23 Ιουλίου 2025
 
Έξω λοιπόν, από μένα, η πρόθεση, σ’ αυτό το στάδιο της διαμάχης, και καλό να το γνωρίζουμε και οι δυο. Αυτό δε φανερώνει μια υπερβολική αισιοδοξία μα μια παραδοχή αδυναμίας επηρεασμού μιας σειράς γεγονότων που ξεκινά από τη γνώση. Αν θέλεις, μια θυσία ενός κομματιού του μέλλοντος προς χάρη ενός κομματιού του παρόντος. Εξ άλλου υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, σ’ αυτές τις διαμάχες, ν’ αναμείξουμε, μερικές φορές ασυνείδητα, τους γονιούς μας και τους γονιούς των γονιών μας. Κι ακόμα ένα σωρό πράγματα ουσιαστικά έξω από μας.
 
Πέμπτη, 24 Ιουλίου 2025
 
Απόγευμα 5 και 25 ένας ουρανός τέλεια γκρίζος και μια ατμόσφαιρα που οδηγεί εύκολα στην ακινησία και στη χαύνωση. Ήμουν στον κήπο όταν ένιωσα την πίκρα να μ’ έχει πιάσει απ’ το λαιμό και να προσπαθεί να με ρίξει κάτω. Έτρεξα σαν κυνηγημένος στο υπόγειο να σου γράψω τις γραμμές που διαβάζεις. Κ. μικρούλα μου πώς θα γίνει με σένα και μένα;
 
Παρασκευή, 25 Ιουλίου 2025
 
Το στομάχι μου. Σφίγγεται σφίγγεται σφίγγεται. Μοιάζει να προσπαθεί να συγκεντρωθεί όλο σ’ ένα σημείο. Αύριο θα πετάξω ψηλά και θα φύγω. Θα μείνουν όλα πίσω μου. Το ξέρω Night is the enemy. Και για σένα. Θα μετανιώσεις. Δε μπορεί παρά να μετανιώσεις. Και οι νύχτες θα έχουν φύγει. Θα τις έχουμε χάσει. Τις νύχτες μας. Τις δικές μας νύχτες τις τόσο πιο μπροστά πληρωμένες. Θέλω να φωνάξω:
- Δε με νοιάζει τίποτα.
Το στομάχι μου που σφίγγεται σφίγγεται.
 
Σάββατο, 26 Ιουλίου 2025
 
Κι αν είμαι στρατιώτης στο όνομα των Θεών προσπάθησα να μη συμπεριφέρομαι σαν τέτοιος. Κι αν οι μέρες μου ήταν ελάχιστες ούτε για μια στιγμή δεν είπα:
- Θα της τηλεφωνήσω γιατί θα φύγω σε λίγο.
Και θα φύγω διψασμένος. Γεύτηκα όμως την ηδονή του να σπαταλάς ανοιχτόχερα τον καιρό. Να σπαταλάς τα λεπτά τα δευτερόλεπτα τις νύχτες. Όλα! Και να λες:
- Μεταθέτω τη χαρά και την ηδονή τη συσσωρεύω.
 

Κυριακή, 27 Ιουλίου 2025
 
Η καρδιά μου λυπάται που θα σ’ αφήσει. Και πρόσεξε μερικά τραγούδια σκοτώνουν. Night is the enemy. Τι θα κάνεις τις νύχτες που θα ʼρθούν; Τι θα συλλογιέσαι; Τα δυο μικρά ζώα τα χέρια μας που γύρευαν ν’ ανέβουν το 'να πάνω στο άλλο. Η οικειότητα των χεριών μας που με ξάφνιασε. Το μυρμήγκιασμα του κορμιού. Η τάση του. Το σφιγμένο μου στομάχι. Το κρύο που αισθάνθηκα. Και πάντα οι λάθος εκτιμήσεις μου. Πόσο χαίρομαι που μπορώ να βγάλω τη γλώσσα στον εαυτό μου και να του φωνάξω:
- Λάθος! Εκτίμησες λάθος!
Πόσο δεν ξαφνίστηκα. Μονάχα που πόνεσα. Μονάχα που ήμουν άνθρωπος πολύ. Ήμουν γλυκός και θλιμμένος και ήθελα. Ήθελα.
 
Δευτέρα, 28 Ιουλίου 2025
 
Θα φύγω με σφιγμένο στομάχι με το μυαλό μου να καίγεται και τα χείλη αποφασιστικά τεντωμένα. Θα δαγκώσω τα χείλη και θα φύγω. Σαν πληγωμένος αρχαίος Θεός της εκδίκησης θα φύγω. Και όλα θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Ξέχασέ με αν μπορείς. Θα είμαι για καιρό ότι πιο πολύτιμο έχασες. Θα είμαι το βαρύ αντίτιμο της παραμικρής σου ευτυχίας.
 
Τρίτη, 29 Ιουλίου 2025
 
Η νύχτα κουλουριάζεται
  Και σκάζει
    Τα χέρια μου γιόμισαν
         Αστέρια
    Που δεν ξέρω
  Ν’ αποθέσω
Στα μαλλιά σου
 
Τετάρτη, 30 Ιουλίου 2025
 
Οι ψυχές μας βγάζουν κάτι χεράκια ροζ να κρατηθούν. Κλαίνε και κανείς δε φαίνεται να τις προσέχει. Η χαμένη τελειότητα πάλι και πάλι φαίνεται να περνά στο βάθος ανίκανη πια να μας κάνει ν’ ανακαλέσουμε τους χαμένους παράδεισους στη μνήμη μας. Όμως τα πάντα τη δικαιοσύνη τους. Και η ζωή μας. Η δική σου και η δική μου. Αυτές που πάμε να τις καταστήσουμε παράλληλες σε μία ύστατη προσπάθεια να τις ταυτίσουμε.

Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2025
 
Το παραμικρότερο κάθε τι που ζητά την αγάπη μας, τη συμπόνια μας, την κατανόησή μας, τέλος. Κι εμείς βιαστικοί και αδιάφοροι που προσπερνάμε φεύγοντας. Οι ζωές οι άλλες που μας ξεφεύγουν. Αυτές που ανασαίνουν γύρω μας χωρίς ποτέ να στυλώσουμε πάνω τους ένα μάτι αγρύπνιας. Γιατί όχι; Οι ζωές των γονιών και των αδελφών μας. Πόσο πλησιάζεται μια ζωή, πόσο ταυτίζεται μ’ ένα κομμάτι λόγου, μ’ ένα πίνακα ζωγραφικής, μ’ ένα άγαλμα;

Να είσαστε όλοι Καλά!

Ένα κλικ μακριά ο Salvatore Adamo στη σύνθεσή του “La Nuit” [1964]:


31/07/2025