Σάββατο, 1 Μαρτίου 2025
Απόφαση της στιγμής υποκινημένη από τη δυνατότητα. Παρόρμηση. Μίλησα, είπα, επισήμανα, κατέδειξα. Αφαίρεσα ισχνές δικαιολογίες. Μοιράστηκα την ευθύνη. Καμία αντίδραση. Ομολογώ. Το περίμενα. Δεν κέρδισα τα περισσότερα που λαχταρούσα. Έχασα τα λίγα που είχα κερδίσει. Έμειναν κάποια ξεφτίδια. Κουτσάθηκα. Μια τελεία θέλω. Και μία παύλα.
Κυριακή, 2 Μαρτίου 2025
Διάλογοι. Προφορικοί ή γραπτοί. Ενημέρωση. Μεταφορά πληροφορίας. Κυρίως εξωτερίκευση αισθημάτων και συναισθημάτων. Δράση και αντίδραση. Η τέχνη του να ακούς. Να προσέχεις. Να αντιλαμβάνεσαι. Να μην προκαταλαμβάνεις. Με τη σειρά σου να εκθέτεις τις σκέψεις σου. Να επικοινωνείς.
Δευτέρα, 3 Μαρτίου 2025
Διάλογοι με πρόσωπα αγαπημένα. Ένα μικρό, την κάθε φορά, θαύμα. Να μιλήσεις. Να εισακουστείς. Να προκαλέσεις την προσοχή του συνομιλητή σου. Να του δώσεις χώρο. Να τον προσκαλέσεις να κατανοήσει. Να συνομιλήσει με ειλικρίνεια. Να εξωτερικεύσει. Ένα διανοητικό παιχνίδι ποιότητας.
Τρίτη, 4 Μαρτίου 2025
Η μεγάλη απογοήτευση. Όταν ο συνομιλητής αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Όταν δεν αντιλαμβάνεται. Δεν κατανοεί. Παρεκκλίνει. Αφήνει ανεκμετάλλευτους τους χώρους που του δίνεις. Απαντά με άλλα αντ’ άλλων. Υπεκφεύγει.
Τετάρτη, 5 Μαρτίου 2025
Συμβαίνει συχνά. Να απογοητευτείς από έναν διάλογό που είχες. Να πικραθείς. Να οπισθοχωρήσεις. Προφανώς κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα. Ίσως εκτιμάς υπερβολικά τα λόγια σου. Ίσως επιθυμείς τα αδύνατα. Λοιπόν, διαψεύδεσαι. Απογοητεύεσαι. Υποφέρεις.
Πέμπτη, 6 Μαρτίου 2025
Ήμασταν φίλοι. Συναντιόμασταν τρεις, τέσσερεις φορές το χρόνο. Πίναμε κρασί. Ανταλλάσσαμε βιβλία. Συζητούσαμε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δεν ήθελα τίποτα περισσότερο. Μου αρκούσε και με ευχαριστούσε. Ήταν η μόνη μου φίλη.
Παρασκευή, 7 Μαρτίου 2025
Μηνύματα. Κόσμος ολάκερος. Πάνε. Έρχονται. Ταξιδεύουν. Ενημερώνουν. Πληροφορούν. Τρέφουν ελπίδες. Αυτό κυρίως. Χτισμένα πάνω στην ελπίδα της ανταπόκρισης. Προσκαλούν την εκκίνηση. Την ολοκλήρωση. Το θαύμα! Μεταμφιεσμένα. Ο αποστολέας αγωνιά. Ο παραλήπτης, συνήθως, απορρίπτει. Μηνύματα με απάντηση ήδη γνωστή. Ένα α ή το πολύ ένα β.
Σάββατο, 8 Μαρτίου 2025
Κάθε σχέση έχει τους κώδικές της. Κάθε σχέση χτίζεται, ακμάζει και, δυστυχώς, παρακμάζει. Ένα βασικό, κατά τη γνώμη μου, συστατικό μίας σχέσης είναι τα δώρα και τα δωράκια που ανταλλάσσονται. Ο καθένας δωρίζει, κατά την οικονομική του επιφάνεια και το βάθος των συναισθημάτων του, και ευελπιστεί ότι και τον παραλήπτη ευχαριστεί και τα αισθήματα και συναισθήματά του αποκαλύπτει.
Κυριακή, 9 Μαρτίου 2024
Κάθε άρνηση αποδοχής ενός δώρου υποκρύπτει αδυναμία ή / και απροθυμία ανταπόδοσης.
Δευτέρα, 10 Μαρτίου 2025
Εμείς οι κοινοί θνητοί που δεν ευλογηθήκαμε με το χάρισμα του ταλέντου. Δεν αποκτήσαμε το χάρισμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Εμείς, που αδυνατούμε να γράψουμε ποιήματα, να συνθέσουμε μουσική, να τραγουδήσουμε, να ζωγραφίσουμε.
Εμείς που συγκινούμαστε, ποθούμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε.
Τρίτη, 11 Μαρτίου 2025
Είναι βόμβες. Βόμβες απουσίας. Δημιουργούνται αιφνιδίως. Σκάνε ακαριαία. Δημιουργία και έκρηξη πυροδοτούνται από μία ανάμνηση. Μια κίνηση. Ένα τραγούδι. Μία ταινία. Μια μοναξιά. Μια ατονία. Μια υποχώρηση. Μια ανάγκη. Μια ελπίδα. Μια εξακοντισμένη θέληση. Μια στενοχώρια.
Τετάρτη, 12 Μαρτίου 2025
Υπάρχουν συναντήσεις που μοιάζουν με χαμόγελα. Και είναι. Και, σημαδιακά πράγματα, ας ακολουθούν καλοκαιριάτικες καταιγίδες και σε κινητά τηλέφωνα βλάβες. Λοιπόν, δεν αρκεί μόνο να κοιτάμε πρέπει και να βλέπουμε. Κι ακόμα, από κάποιο σημείο και πέρα, πρέπει να μπορούμε με σαφήνεια να απαντήσουμε σε απλά ερωτήματα του τύπου: “Τι είναι ομορφιά;”, “Τι είναι ασχήμια;”, “Γιατί πονώ;”. Έτσι.
Πέμπτη, 13 Μαρτίου 2025
Πιο πολύ από τη συμπεριφορά μου τη στάση σου απέναντί μου την καθόρισε ο χαρακτήρας σου. Η διαφορά ανάμεσα στο εφικτό και το επιθυμητό, και συνεκδοχικά το μέτρο της απογοήτευσης, δεν αυξάνεται από την υποτίμηση του εφικτού μα από την υπέρμετρη αύξηση του επιθυμητού. Όταν, επιτέλους, αποκωδικοποίησα τη συμπεριφορά σου στα μάτια μου αθωώθηκα. Και ναι: Όχι, δεν άξιζε τον κόπο.
Παρασκευή, 14 Μαρτίου 2025
Σε μια ξυλαποθήκη μου χάρισες ένα τέλειο αριστερό προφίλ σου. Θέλησα να σε φωτογραφίσω με την κάμερα του κινητού. Εκείνη τη στιγμή, το κινητό μου, χτύπησε. “Σε καλούν”, είπες. Ξύπνησα.
Σάββατο, 15 Μαρτίου 2025
Μοιάζει όλα, τα παλιά τουλάχιστον, να έχουν πάρει το οριστικό τους σχήμα. Ότι ήταν να φυτρώσει, φύτρωσε. Ότι ήταν να γίνει, έγινε. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να κάθεται κανείς να προσπαθεί να μετρήσει των αστεριών το πλήθος και να προσμένει ένα ντριν για να προχωρήσει; Αποδοχή της τάξης των πραγμάτων. Αυτό μοιάζει να είναι το συμπέρασμα.
Κυριακή, 16 Μαρτίου 2025
Και αν ο εαυτός μας και ο χαρακτήρας μας μάς ζορίζει και μας παγιδεύει μερικές φορές δεν είναι απαραίτητο να περνάει πάντοτε το δικό του. Ας του πούμε και κανένα όχι, ας του βάλουμε όρια και, κυρίως, ας του δείξουμε που βρίσκεται το λάθος. Έχει ο καθένας την πορεία του και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τα καταφέρουμε να παραλληλίσουμε τη δική μας με αυτήν του ατόμου που μας ενδιαφέρει ή και μας καίει.
Δευτέρα, 17 Μαρτίου 2025
Αν δείχναμε τη μισή γενναιότητα στη διαδικασία της απόσυρσης, από όση δείχνουμε στη διαδικασία της προσέγγισης, όλα θα ήταν καλύτερα, τουλάχιστον για τους ίδιους εμάς. Και δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να δηλώνουμε και να υπογράφουμε αυτό που επιθυμούμε. Το να καταλάβει ο απέναντι, από κάποιο σημείο και πέρα, δεν είναι απαίτηση είναι προαπαιτούμενο.
Τρίτη, 18 Μαρτίου 2025
Μεγάλα παιδιά δεν ταιριάζει να πίσω από το δάχτυλο μας κρυβόμαστε. Να φοράμε, όταν αντιληφθούμε ότι το πράγμα δεν πάει άλλο, το καπελάκι μας, στραβά, κατά προτίμηση, και να αλλάζουμε πορεία. Αυτό πρέπει και μας πρέπει. Έτσι έχουν, θαρρώ, τα πράγματα κι αν, πάλι, δεν έχουν: δικαίωμά μου!
Τετάρτη, 19 Μαρτίου 2025
Γύρω – γύρω γυρίζω και ψάχνω στις ίδιες γωνιές τους ίδιους ανθρώπους. Τόσο, που πια, απαύδησα και σήκωσα τις άγκυρες. Όλα μοιάζουν δύσκολα και είναι. Από τα μέσα προς τα έξω. Από το λίγο προς το πολύ. Από το σήμερα στο αύριο. Προσπαθώ να αλλάξω ότι νομίζω ότι αλλάζει και μπορώ. Τα αποτελέσματα, προς το παρόν, πενιχρότατα.
Πέμπτη, 20 Μαρτίου 2025
Έχω αποκτήσει μιαν ελευθερία που δεν γνωρίζω τι να την κάνω. Πού να την καταθέσω. Πώς να την αξιοποιήσω. Δεν είμαι της δράσης. Είμαι της σκέψης. Στις σκέψεις πνίγομαι. Με τις σκέψεις ανασαίνω. Αυτό που είμαι είμαι και άλλο όχι. Οι μέρες έρχονται και φεύγουν δίχως ίχνη, δίχως σημάδια. Οι νύχτες είναι άλλο πράγμα, ο ύπνος ακόμα πιο άλλο. Μυθικός, πολυδιάστατος, αναζωογονητικός, πολλά υποσχόμενος.
Παρασκευή, 21 Μαρτίου 2025
Ο καιρός περνά. Σχέσεις που διαλύθηκαν μένουν ξοπίσω. Επιτέλους, το παραδέχτηκα. Τελειώσανε και πάνε. Κι αν ακόμα εμπνέουν και ό,τι και όσο εμπνέουν: δικαίωμά μου!
Σάββατο, 22 Μαρτίου 2025
Μπορώ πάντοτε να ισχυριστώ ότι μη επιχειρώντας πλέον κλωτσώ τις όποιες πιθανότητες είχα να ζήσω ένα χρονικό διάστημα ευτυχίας. Πολύ αμφιβάλλω αν, ο που πίσω έμεινε, μπορεί να ισχυριστεί κάτι παρόμοιο. Δεν είχε, δεν πόθησε. Ούτε καν υποπτεύθηκε, φοβάμαι. Να είναι Καλά. Μια ευκαιρία ήταν και χάθηκε. Μια σχέση που δεν άνθισε. Ένας σπόρος που δεν φύτρωσε. Έτσι είναι τα πράγματα στον πλανήτη γη.
Κυριακή, 23 Μαρτίου 2025
Όλα ξεκίνησαν από μια σταξιά σιωπής που ταχύτατα πολλαπλασιάστηκε και μουτζούρωσε την καθημερινότητα. Σιωπή που συνδυάστηκε με μία, εξίσου αδικαιολόγητη, φυσική απουσία. Η σιωπή προσκαλεί τη σιωπή, η απουσία την απουσία. Κάπου αναγκάζεσαι να συνακολουθήσεις. Να κλειδωθείς και συ στη σιωπή, ομοίως να κατασκευάσεις την απουσία.
Δευτέρα, 24 Μαρτίου 2025
Ένα κομμάτι της συμπεριφοράς σου πηγάζει από τον εγωισμό. Ένα, ακόμα μεγαλύτερο, από τον φόβο της απόρριψης. Εγωισμός και φόβος απόρριψης. Ο συνδυασμός που, κυριολεκτικά, σκοτώνει. Και η αγάπη; Ο έρωτας; Ο πόθος;
Τρίτη, 25 Μαρτίου 2025
Μια μάχη με τις σκιές ήταν όλη αυτή η ιστορία. Ένα εκτοξευμένο “θέλω” που έπεσε στο κενό. Μια αγωνία του νου. Ένα ξόδεμα της καρδιάς. Μια συνεχής ακροβασία ανάμεσα στο απτό και το επιθυμητό. Κι όμως! Πάντα υπήρχαν σημαδάκια, και ένας ερωτευμένος πάντοτε τα ανακαλύπτει ή τα κατασκευάζει, που έδιναν μικρές ελπίδες.
Τετάρτη, 26 Μαρτίου 2025
Ελπίδες – αγκιστράκια να σε σέρνουν μέσα στον καιρό. Ώρες που φτιάχνουν μέρες και αυτές εβδομάδες και μήνες και έτη. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός; Πώς σε άφησε με άδεια χέρια, με άδεια αγκαλιά; Και δεν είναι ότι δεν είπες, δεν έπραξες, δεν έδειξες. Όλα τα έκανες. Με προσήλωση νεοφώτιστου, έφηβου και μέχρι εκεί που η αξιοπρέπεια και το status quo σου επιτρέπαν.
Πέμπτη, 27 Μαρτίου 2025
Έμεινε κυρίως η όψιμη συγκίνηση για ένα πλάσμα δοσμένο αλλού. Μια συγκίνηση που εκφράστηκε και απορρίφθηκε. Δεν είναι ήττα το να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι. Είναι νόμιμο, φυσικό, αποδεκτό. Έχει να κάνει με το ότι, ουσιαστικά, δεν διαλέγουμε ποιους θα αγαπήσουμε. Απλά συμβαίνει.
Παρασκευή, 28 Μαρτίου
Η αγάπη, που είτε βρίσκει ανταπόκριση είτε όχι, δίνει το έναυσμα και γεννά αισθήματα, συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα και ελπίδες που οδηγούν σε γνώση του εαυτού και των ορίων του, της θέσης σου στον κόσμο. Αποδέξου. Χαμογέλασε. Δίχως να ξεχάσεις ή να απορρίψεις το παραμικρό, προσπέρασε. Κράτα στην καρδιά σου το άλλο πλάσμα μα ζήσε την, δίχως αυτό, ζωή σου.
Σάββατο, 29 Μαρτίου
Μεγάλωσα πια. Το είδα στα μάτια της. Της είμαι αδιάφορος. Είναι δικαίωμά της. Το παρήγορο είναι ότι είναι, ομοίως, και δικαίωμά μου. Ναι! Είναι δικαίωμά μου να μην μπορώ να τη συγκινήσω και ευτύχημα που δεν έχει την παραμικρή υποχρέωση να νιώσει και να πράξει αναλόγως. Ένα ταξίδι ήταν και πέρασε και πάει. Λοιπόν, ακόμα μία φορά: Υποκλίνομαι μπροστά στη σιωπή και την απουσία ενός πλάσματος που δεν κατάφερα να συγκινήσω.
Κυριακή, 30 Μαρτίου
Έχω την αδυναμία να προσμένω από τον απέναντι, ποσοστιαία τουλάχιστον, τα όμοια. Πως θα ανταποκριθεί, θα διανύσει αποστάσεις, θα μετατοπίσει αντιστάσεις, θα συσχετίσει και τελικά ή θα συγκατανεύσει ή σταθερά θα αποστασιοποιηθεί. Τίποτα πιο άσχημο και ψυχοφθόρο από το να εμπλακείς με ανθρώπους που συστηματικά δεν αρνούνται τίποτα από όσα, μικρά ή μεγάλα, τους προσφέρεις.
Δευτέρα, 31 Μαρτίου
Αυτό το οποίο δεν μπορώ να δικαιολογήσω και τελικά να αποδεχτώ ωστόσο είναι η ασυνέπεια, η ασυνέχεια και κυρίως το να είναι ο άλλος ασυγκίνητος. Και πέφτω συνέχεια απάνω τους! Είναι ό,τι ακριβώς με εξουθενώνει και με αποθαρρύνει. Ότι με κάνει, ασυνείδητα σε κάποιες περιπτώσεις, να κλείνομαι στο καβούκι του απόλυτου, του μη διαπραγματεύσιμου.
Να είσαστε Καλά!
Ένα κλικ μακριά η Αλέξια ντουέτο με την Ζωίτσα Κουρούκλη στο τραγούδι των Γιώργου Μουζάκη, Γιώργου Γιαννακόπουλου «Διπλός, Γλυκός Καημός» [1993], από την επιθεώρηση, του 1964, «Η Αθηναία»:
31/03/2025
